Koder-dekoder, tłumacz alfabetu Morse'a

Kod Morse’a – stworzony w 1838 przez Samuela Morse’a i Alfreda Vaila sposób reprezentacji alfabetu, cyfr i znaków specjalnych za pomocą dźwięków, błysków światła, impulsów elektrycznych lub znaków - kreską i kropką.

Wszystkie znaki reprezentowane są przez kilkuelementowe serie sygnałów – krótkich (kropek) i długich (kresek). Kreska powinna trwać co najmniej tyle czasu, co trzy kropki. Odstęp pomiędzy elementami znaku powinien trwać jedną kropkę. Odstęp pomiędzy poszczególnymi znakami – trzy kropki. Odstęp pomiędzy grupami znaków – siedem kropek.

Początkowo Morse stworzył swój kod z zamiarem wykorzystania go z telegrafem elektrycznym we wczesnych latach 40. XIX wieku, a od 1890 kod Morse’a był już szeroko wykorzystywany w telekomunikacji radiowej. W pierwszej połowie XIX wieku większość szybkiej, międzynarodowej korespondencji przeprowadzano z wykorzystaniem kodu Morse’a przy użyciu linii telegraficznych, podwodnych kabli i obwodów radiowych.

Obecnie najczęściej używany jest przez radioamatorów, mimo iż nie jest już wymagany podczas egzaminu na licencję krótkofalarską w wielu krajach. Międzynarodowy kod Morse’a jest obecnie nazywany „międzynarodowym kodem radiowym”, przede wszystkim z tego powodu, że kod będący w dzisiejszym użyciu został znacznie zmodyfikowany w stosunku do tego, który wymyślił Samuel Morse. Zmiany te miały na celu uczynić go bardziej przydatnym w nowoczesnej komunikacji. W zakresie profesjonalnym piloci i kontrolerzy lotu zwykle są zaznajomieni z kodem Morse’a – urządzenia radionawigacyjne, takie jak VOR i NDB, w sposób ciągły wysyłają swoje identyfikatory za pomocą kodu Morse’a.

Kod Morse’a jest zaprojektowany w ten sposób, aby człowiek był w stanie go zrozumieć bez specjalnego urządzenia dekodującego. W sytuacji awaryjnej kod ten może być łatwo nadany za pomocą zaimprowizowanych środków, co czyni go wszechstronnym i uniwersalnym sposobem telekomunikacji.

Szybkość kodu Morse’a mierzy się w grupach (modelowe słowo PARIS, 5 liter na grupę) na minutę lub słowach na minutę (snm., ang. word per minute, WPM). Doświadczeni operatorzy są w stanie zrozumieć kod Morse’a nadawany z prędkością przekraczającą 40 snm.

Ciekawostka

W konkursie odbywającym się w lipcu 1939 roku w Asheville, Ted R. McElroy ustanowił rekord prędkości w odbiorze kodu Morse’a wynoszący 75,2 snm.

Wiele osób pragnących nauczyć się szybkiego rozumienia kodu Morse’a wykorzystuje w tym celu metodę Farnswortha, nazwanej tak po Donaldzie R. Farnsworth, znanym także pod jego znakiem W6TTB. Metoda Farnswortha polega na nauce z nieco zredukowaną szybkością, zachowuje się wprawdzie oryginalny czas wybrzmiewania znaku, ale wydłuża się odstęp pomiędzy znakami. Osoba ucząca się za pomocą tej metody od razu słyszy prawidłową – szybką – melodię znaku, zaś nieproporcjonalnie i przesadnie wydłużony odstęp pomiędzy znakami pozwala umysłowi zaznajomić się z melodią właściwą każdemu znakowi i przyswoić ją tak, by później była automatycznie przez niego rozpoznawana.

Tabela liter z kodem Morse'a.

Tabela cyfr z kodem Morse'a.

Tabela znaków z kodem Morse'a.

Komendy specjalne z kodem Morse'a. Komendy specjalne są to komendy złożone z dwóch lub trzech liter zapisanych bez odstępu.

Więcej o kodzie morse'a na Wikipedii - Kod Morse’a